Plastikowa apoteoza
kontener spedycyjny, plastik termoformowany, światło LED, 2,6x6x2,4 m, 2019
Instalacja Plastikowa Apoteoza to produkt mojego widzenia, umożliwiający obserwację każdej właściwości sceny wizualnej: kształtu, barwy, przestrzennej organizacji i dynamiki. Głównym założeniem projektu jest podjęcie dialogu z przestrzenią, ale również sprawdzenie jednostkowej predyspozycji do adaptacji i skłonności komunikacyjnych, opartych na ustosunkowaniu się do realnych obiektów.
Przestrzeń ma „atakować” wizualnie widza od pierwszego momentu spotkania. Podczas przebywania w całkowicie zdeformowanej i nieczytelnej formie ma wytworzyć się wzajemna zależność, w której widz staje się elementem określającym trójwymiarowość przestrzeni, a przestrzeń staje się czynnikiem wywołującym interakcję. Filary instalacji w postaci gry światła, materii i koloru, mają skłonić widza do badania środowiska ekspozycji i potraktowania zamkniętej przestrzeni, jako gotowego obiektu, znajdującego się wewnątrz kontenera spedycyjnego. Instalacja wprowadza widza w strukturę samego plastiku, który łudzi zmysł wzroku, dzięki zakrzywieniu powierzchni. Zastosowanie silnej instalacji świetlnej, pozwala na zagubienie percepcji w głębi bieli. Poruszanie się po śliskiej, pogiętej i zróżnicowanej powierzchni, może wpłynąć na zaburzenia równowagi. Dodatkowym elementem są dźwięki jakie wydaje środowisko instalacji zamkniętej w kontenerze przy poruszaniu — wszystko imituje dźwięki kruszącego się lodu, co stanowi dodatkowy czynnik destabilizujący odbiór poprzez zmysł słuchu i dotyku. Silne oddziaływanie instalacji na zmysły może skutkować powstaniem halucynacji, co też było celowym działaniem badawczym projektu.
Plastikowa Apoteoza ma prowadzić do zgłębienia zachowań ludzkich, opartych na bazie pamięci, doświadczenia i wyobraźni, a także zaburzeń widzenia. Tym samym próbuję podjąć dyskusję o problemie postrzegania przez zewnętrzną reprezentację, którą można rozłożyć na dwie kategorie poznawcze:
- zdeterminowaną przez wiedzę i doświadczenie, która nadaje wizualnej strukturze określone znaczenie
- niepodyktowaną wiedzą, dającą możliwość na odszukania różnic w nic nie przedstawiających konstrukcjach, bez semantycznego wsparcia
Pytania które stawiam podczas pracy to: jak zachowa się człowiek wprowadzony do pomieszczenia, bez wiedzy czym jest jego wnętrze? Czy wystąpią oczekiwane halucynacje wizualne, wynikają ze zderzenia z oślepiającą bielą pomieszczenia? I wreszcie: jaką reakcję wywoła fakt, gdy widz sam stanie się elementem przestrzeni wystawienniczej?
Wybór kontenera jako przestrzeni ekspozycyjnej był zamierzony. Myślałam o funkcjach, jakie często pełnią te duże „blaszane puszki”, kojarzone pejoratywnie z handlem ludźmi i migracjami oraz przechowywaniem odpadów. Punktem wyjścia była jednak modularności tych konstrukcji, którą powieliłam we wnętrzu za pomocą identycznych paneli plastikowych.
Po latach od powstania instalacja nabrała nowego znaczenia. Zważywszy na bezprecedensowe czasy, w optyce społecznej zmianie ulegają podstawowe pojęcia takie jak: przestrzeń, izolacja, dystans i czystość. Chciałam stworzyć pomieszczenie do kontemplacji i eksploracji zmysłów w wyizolowanych, nieskazitelnych warunkach, nie mają w 2019 roku świadomości, jak bardzo kwestia doświadczenia izolacji zmieni cały świat, zaledwie pół roku później. Tym samym, instalacja stała się czymś w rodzaju memoriału dzisiejszej rzeczywistości.